Πέμπτη 15 Ιουνίου 2017

Καλό καλοκαίρι

''Η Άννα κοιτάζει. Κοιτάζει τον έλεγχο.
Βλέπει το βαθμό της και λέγει:
-Επήρα ''άριστα''.
Θα χαρεί η γιαγιά. Θα χαρούν οι γονείς.
Θα χαρούν όλοι όταν ιδούν τον έλεγχο''.




Η συγκινητική εξομολόγηση μιας ΔΑΣΚΑΛΑΣ! Ένα κείμενο που όλοι οι γονείς πρέπει να διαβάσουν!


Αγαπητέ γονέα…
Το ξέρω. Ανησυχείς. Κάθε μέρα, το παιδί σου έρχεται στο σπίτι με μια ιστορία γι’ ΑΥΤΟ το παιδί. Αυτό που πάντα χτυπά, σπρώχνει, τσιμπάει, ξύνει, ίσως ακόμα και δαγκώνει τα άλλα παιδιά.
Το παιδί που πρέπει πάντα να κρατάει το χέρι μου στο διάδρομο. Αυτό που έχει μια ιδιαίτερη θέση στο χαλί και που τις περισσότερες φορές κάθεται σε μια καρέκλα κι όχι στο πάτωμα.
Το παιδί που σκαρφάλωσε πάνω από το φράχτη της παιδικής χαράς, ακριβώς τη στιγμή που της έλεγα να σταματήσει. Το παιδί που έχυσε το γάλα του γείτονά του στο πάτωμα σε μια έκρηξη θυμού. Επίτηδες. Ενώ έβλεπα. Και τότε, όταν του ζήτησα να το καθαρίσει, πέταξε όλο το χαρτί υγείας στο πάτωμα. Επίτηδες. Ενώ έβλεπα.
Ανησυχείς πως ΑΥΤΟ το παιδί, μπλοκάρει τη διαδικασία της μάθησης για το δικό σου το παιδί. Ανησυχείς πως παίρνει πάρα πολύ απ’ το χρόνο και την ενέργειά μου κι ότι στερεί το “μερίδιο” που αναλογεί στο δικό σου παιδί. Ανησυχείς πως κάποια μέρα θα βλάψει κάποιον. Ανησυχείς πως αυτό ο “κάποιος” ίσως είναι το δικό σου παιδί. Ανησυχείς πως και το παιδί σου θ’ αρχίσει να χρησιμοποιεί την επιθετικότητα για να πάρει αυτό που θέλει. Ανησυχείς πως το παιδί σου θα μείνει πίσω ακαδημαϊκά, επειδή παλεύει ακόμα και για να κρατήσει ένα μολύβι. Το ξέρω.
Το παιδί σου, αυτό το έτος, σε αυτή την τάξη, σε αυτή την ηλικία, δεν είναι ΑΥΤΟ το παιδί. Το παιδί σου δεν είναι τέλειο, αλλά γενικά ακολουθεί τους κανόνες. Είναι σε θέση να μοιράζεται τα παιχνίδια του με ειρηνικό τρόπο. Δεν πετά κάτω τα έπιπλα. Σηκώνει το χέρι του για να μιλήσει. Εργάζεται όταν έρχεται η ώρα για να εργαστούμε και παίζει όταν έρχεται η ώρα του παιχνιδιού. Μπορείς να το εμπιστευτείς πως θα πάει κατ ‘ευθείαν στο μπάνιο και θα επιστρέψει κατ’ ευθείαν πίσω, χωρίς να κάνει ανοησίες.
Το ξέρω. Κι εγώ ανησυχώ επίσης.
Βλέπετε, εγώ ανησυχώ όλη την ώρα. Σχετικά με ΟΛΑ αυτά. Ανησυχώ για το πιάσιμο του μολυβιού απ’ το παιδί σας και για το πως προφέρει τα γράμματα ένα άλλο παιδί. Ανησυχώ για τη συστολή ενός μικρού παιδιού και για το μονίμως άδειο ταπεράκι ενός άλλου. Ανησυχώ πως το μπουφάν του Γκάβιν δεν είναι αρκετά ζεστό και πως ο μπαμπάς της Ταλίθα της φωνάζει γιατί γράφει ανάποδα το γράμμα “Β”. Οι περισσότερες βόλτες με το αυτοκίνητο μου, ακόμα και οι στιγμές στο ντους μου, είναι γεμάτες από ανησυχία.
Αλλά ξέρω, θέλετε να μιλήσουμε γι ΑΥΤΟ το παιδί. Επειδή τα ανάποδα “Β” της Ταλίθα δεν πρόκειται να προκαλέσουν πρόβλημα στο δικό σας παιδί.
Θέλω κι εγώ να μιλήσω γι’ ΑΥΤΟ το παιδί, αλλά υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που δεν μπορώ να σας πω.
· Δεν μπορώ να σας πω πως την υιοθέτησαν από ένα ορφανοτροφείο σε ηλικία 18 μηνών.
· Δεν μπορώ να σας πω ότι βρίσκεται σε αυστηρή δίαιτα, για πιθανές τροφικές αλλεργίες και πως γι αυτό, είναι πεινασμένος. ΟΛΗ ΤΗΝ ΩΡΑ.
· Δεν μπορώ να σας πω ότι οι γονείς της είναι στη μέση ενός φρικτού διαζυγίου και πως μένει με τη γιαγιά της.
· Δεν μπορώ να σας πω ότι έχω αρχίσει ν’ ανησυχώ πως η γιαγιά της πίνει.
· Δεν μπορώ να σας πω πως η φαρμακευτική αγωγή του για το άσθμα, τον ταράζει.
· Δεν μπορώ να σας πω ότι η μαμά της είναι μονογονέας κι έτσι (το παιδί) είναι στο σχολείο πριν καν ανοίξουμε, μέχρι τη στιγμή που η ώρα φύλαξης λήγει και πως η διαδρομή με το αυτοκίνητο μεταξύ σπιτιού και σχολείου διαρκεί 40 λεπτά και έτσι (το παιδί) κοιμάται λιγότερο κι απ’ τις ώρες που κοιμούνται οι περισσότεροι ενήλικες.
· Δεν μπορώ να σας πω ότι υπήρξε μάρτυρας ενδοοικογενειακής βίας.
Εντάξει, θα πείτε. Καταλαβαίνετε ότι δεν μπορώ να μοιραστώ προσωπικές ή οικογενειακές πληροφορίες. Απλά θέλετε να γνωρίζετε ΤΙ ΚΑΝΩ ΕΓΩ, για τη συμπεριφορά ΑΥΤΟΥ του παιδιού.
Θα ήθελα πολύ να σας πω. Αλλά δεν μπορώ.
· Δεν μπορώ να σας πω ότι κάνει λογοθεραπείες, ότι η αξιολόγηση έδειξε σοβαρή διαταραχή και καθυστέρηση στη γλώσσα κι ότι ο θεραπευτής έχει εντοπίσει πως η επιθετικότητα συνδέεται με την απογοήτευση για την αδυναμία επικοινωνίας.
· Δεν μπορώ να σας πω ότι συναντώ του γονείς του ΚΑΘΕ ΕΒΔΟΜΑΔΑ και πως και οι δύο συνήθως κλαίνε σε αυτές τις συναντήσεις.
· Δεν μπορώ να σας πω ότι το παιδί κι εγώ έχουμε ένα μυστικό σήμα που κάνουμε με το χέρι μας, για να είναι σε θέση να μου πει πότε χρειάζεται να κάτσει μόνη της για λίγο.
· Δεν μπορώ να σας πω ότι περνά το χρόνο της ανάπαυσης κουλουριασμένη στα πόδια μου, επειδή… “Με κάνει να νιώθω καλύτερα ο χτύπος της καρδιά σας, Κυρία”.
· Δεν μπορώ να σας πω ότι παρακολουθώ σχολαστικά τα περιστατικά των επιθέσεων τους τελευταίους τρείς μήνες και πως από πέντε περιστατικά την ημέρα, έχουμε πέσει σε πέντε την εβδομάδα.
· Δεν μπορώ να σας πω πως η γραμματέας του σχολείου έχει συμφωνήσει να τον στέλνω στο γραφείο της για “βοήθεια”, όταν κρίνω πως χρειάζεται αλλαγή σκηνικού.
· Δεν μπορώ να σας πω πως “εναντιώθηκα” σε μια συνάντηση με το προσωπικό και πως με δάκρυα στα μάτια, ΙΚΕΤΕΥΣΑ τους συναδέλφους μου να την παρακολουθούν πιο στενά, να είναι ευγενικοί μαζί της τη στιγμή που εξοργίζονται επειδή χτύπησε κάποιον ΠΑΛΙ και αυτή τη φορά, μπροστά στο δάσκαλο.
Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που δεν μπορώ να σας πω γι ΑΥΤΟ το παιδί. Δεν μπορώ να σας πω ακόμα και τα καλά πράγματα.
· Δεν μπορώ να σας πω πως η δουλειά του στην τάξη, είναι να ποτίζει τα φυτά και πως έκλαιγε με σπαραγμό όταν ένα από τα φυτά ξεράθηκε κατά τη διάρκεια των χειμερινών διακοπών απ’ το σχολείο.
· Δεν μπορώ να σας πω πως φιλά τη μικρή της αδελφή κάθε πρωί και πως της ψιθυρίζει “Είσαι η ηλιαχτίδα μου” προτού η μαμά σπρώξει το καροτσάκι και φύγουν.
· Δεν μπορώ να σας πω ότι ξέρει περισσότερα για τις καταιγίδες απ’ όσα γνωρίζουν οι περισσότεροι μετεωρολόγοι.
· Δεν μπορώ να σας πω ότι συχνά ζητά να σας βοηθήσει στο ξύσιμο των μολυβιών και μάλιστα κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.
· Δεν μπορώ να σας πω ότι χαϊδεύει τα μαλλιά του καλύτερού της φίλου, κατά το χρόνο της ανάπαυσης.
· Δεν μπορώ να σας πω ότι όταν ένας συμμαθητής του κλαίει, ορμά πάνω του με το αγαπημένο παραμύθι απ’ τη γωνιά της ανάγνωσης.
Βλέπετε, αγαπητοί γονείς, μπορώ να σας μιλήσω μόνο για το παιδί σας. Έτσι, αυτό που μπορώ να σας πω είναι το εξής:
Αν ποτέ, σε οποιοδήποτε σημείο, το παιδί σας ή κάποιο από τα παιδιά σας, γίνει ΑΥΤΟ το παιδί…
· Δεν θα μοιραστώ ποτέ την οικογενειακή σας ιστορία με άλλους γονείς απ’ την τάξη.
· Θα επικοινωνώ μαζί σας συχνά, ξεκάθαρα κι ευγενικά.
· Θα βεβαιωθώ πως υπάρχουν χαρτομάντηλα στις συναντήσεις μας κι αν μου το επιτρέψετε, θα σας κρατώ το χέρι όταν κλαίτε.
· Θα υποστηρίζω το παιδί και την οικογένειά σας, για να λάβετε την υψηλότερη ποιότητα των εξειδικευμένων υπηρεσιών και θα συνεργαστώ με τους απαραίτητους επαγγελματίες στο μέγιστο δυνατό βαθμό.
· Θα βεβαιωθώ ότι το παιδί σας λαμβάνει επιπλέον αγάπη και στοργή όταν τη χρειάζεται περισσότερο.
· Θα είμαι η φωνή για το παιδί σας στη σχολική μας κοινότητα.
· Θα συνεχίζω -ό,τι κι αν συμβεί- ν’ αναζητώ τα καλά, καταπληκτικά, ειδικά, θαυμάσια χαρακτηριστικά του παιδιού σας.
· Θα του υπενθυμίζω και σ’ εκείνο και σ’ ΕΣΑΣ, αυτά τα καλά, καταπληκτικά, ειδικά, θαυμάσια χαρακτηριστικά, ξανά και ξανά.
· Κι όταν κάποιος άλλος γονέας θα έρθει σε μένα, με ανησυχίες για το παιδί ΣΑΣ… Θα του πω όλα αυτά, πάλι από την αρχή.
Με τόση πολύ αγάπη,
Μια δασκάλα…
 iPaideia.gr

Τετάρτη 7 Ιουνίου 2017

Τα θυμωμένα μπαλόνια: μια τεχνική για τη διαχείριση του θυμού

Ο θυμός είναι από τα συναισθήματα που τα περισσότερα παιδιά δυσκολεύονται να κατανοήσουν και να διαχειριστούν. Μπορούν να περιγράψουν τι τους θυμώνει, αλλά δύσκολα μπορούν να κατανοήσουν τον θυμό. Τον ταυτίζουν με την επιθετική συμπεριφορά που χρησιμοποιούν για να τον εκφράσουν.

Μια τεχνική που οπτικοποιεί τον θυμό και βοηθά τα παιδιά να τον κατανοήσουν είναι «τα θυμωμένα μπαλόνια. Η συγκεκριμένη τεχνική βοηθά τα παιδιά να διαχωρίσουν τον θυμό από την επιθετικότητα, να δουν τι συμβαίνει όταν δεν εξωτερικεύουμε ή δεν εκτονώνουμε ορθά το θυμό μας και να καταλάβουν πως να θυμώνει κάποιος είναι αποδεκτό και φυσιολογικό.
Περιγραφή της τεχνικής
Δίνουμε στο παιδί να φουσκώσει ένα μπαλόνι ή του το φουσκώνουμε εμείς και το δένουμε. Εξηγούμε στο παιδί ότι το μπαλόνι είναι το σώμα μας κι ο αέρας είναι ο θυμός.
Δίνουμε το μπαλόνι στο παιδί να το επεξεργαστεί και το ρωτάμε αν μπορεί ο αέρας να βγει από το μπαλόνι. Του περιγράφουμε πως έτσι ακριβώς είναι κι αυτός όταν είναι θυμωμένος. Ρωτάμε το παιδί αν θα μπορούσε να σκεφτεί καθαρά αν το μπαλόνι είναι το μυαλό του κι ο θυμός έπιανε όλο το χώρο.
Μετά δίνουμε μια καρφίτσα στο παιδί και του ζητάμε να σκάσει το μπαλόνι. Το ρωτάμε αν ήταν αυτός ο πιο ασφαλής τρόπος για βγάλει τον αέρα ή όχι και γιατί. Χρησιμοποιήστε το στιγμιαίο φόβο του παιδιού την ώρα που σκάει το μπαλόνι για να δείξετε πως έτσι αισθάνονται οι άλλοι γύρω του όταν γίνεται επιθετικός. Προσπαθήστε να εξηγήσετε στο παιδί πως αν το μπαλόνι ήταν άνθρωπος, το σκάσιμο του μπαλονιού θα ήταν μια επιθετική συμπεριφορά. Ζητήστε από το παιδί να σας πει αν είναι σωστό να εκφράζουμε το θυμό μας με αυτό τον τρόπο.
Στη συνέχεια φουσκώνουμε άλλο μπαλόνι, αλλά δεν το δένουμε. Το δίνουμε στο παιδί να το κρατήσει και του ζητάμε να αφήσει λίγο αέρα να βγει και να κρατήσει ξανά τις άκρες σφιχτά. Ρωτάμε το παιδί αν παρατηρεί την αλλαγή του μεγέθους κι αν αν για να γίνει αυτό χρειάστηκε να σκάσουμε το μπαλόνι. Τονίζουμε το γεγονός ότι το μπαλόνι δεν έσκασε αλλά και το γεγονός ότι κανείς γύρω του δεν έπαθε κάτι. Μετά ζητάμε από το παιδί να αφήσει σιγά σιγά όλο τον αέρα να βγεί από το μπαλόνι.
Τέλος, συζητάμε με το παιδί και του θυμίζουμε πως αν αφήσουμε τον θυμό να μαζευτεί μέσα μας, κάποια στιγμή θα εκραγούμε όπως το μπαλόνι και μπορεί να κάνουμε κακό στον εαυτό μας ή στους γύρω μας. Ως συνέχεια της τεχνικής, μπορούμε να ζητήσουμε από το παιδί να γράψει πάνω σε μπαλόνια τι τον θυμώνει και να του ζητήσουμε να τα φουσκώσει ανάλογα με το τι τον θυμώνει περισσότερο και τι λιγότερο.

Κείμενο: Φώτης Παπαναστασίου, Ειδικός Παιδαγωγός, MSc Σχολική Ψυχολογία